Otoemisja akustyczna (OAE)- nazywana przez niektórych emisją otoakustyczną jest to jedna z obiektywnych metod diagnostycznych stosowanych w audiologii. Metoda ta pozwala na wykrycie niedosłuchu odbiorczego pochodzenia ślimakowego. Działanie OAE opiera się na zjawisku fizjologicznym o tej samej nazwie odkrytym w 1978 roku przez Davida Kempa. Polega ono na emisji przez ucho wewnętrzne dźwięków w odpowiedzi na bodziec akustyczny (trzask) lub spontanicznie[1]. Słaby sygnał emitowany jest przez ucho wewnętrzne do otoczenia (przewód słuchowy zewnętrzny), skąd może być rejestrowany za pomocą aparatu do pomiaru OAE.

Za emisję dźwięków w uchu wewnętrznym odpowiedzialne są komórki rzęsate (słuchowe) zewnętrzne, które mają zdolność kurczenia się.[2] Właściwości kurczliwe komórek słuchowych zewnętrznych ujawniają się w spoczynku (stałe napięcie spoczynkowe) lub podczas pobudzania dźwiękiem[3]: podczas głośnego dźwięku usztywniają one błonę pokrywową narządu Cortiego hamując jej nadmierną ruchomość, przy cichych dźwiękach naprzemienne ruchy komórek mają na celu amplifikację sygnału docierającego do narządu Cortiego. OAE jest więc miarą czynności ślimaka. W sposób nieinwazyjny umożliwia ona ocenę jego mikromechaniki. Dzięki temu możliwa jest ocena czynności ślimaka w chorobach pochodzenia laryngologicznego (nagła głuchota, uszkodzenie słuchu spowodowane hałasem, głuchoty uwarunkowane genetycznie czy inne głuchoty wrodzone) jak i w chorobach poza laryngologicznych (cukrzyca, kolagenozy, głuchota starcza itp).